ทำไมท่านอับบาส จึงไม่ยอมดื่มน้ำดับกระหาย?

 

วันอาชูรอ ท่านอับบาสบุตรของอิมามอาลี น้องชายอิมามฮูเซน(อ)ได้ตีฝ่าวงล้อมทหารยาซีดจนไปถึงแม่น้ำฟูรอต  
แต่ท่านอับบาสไม่ยอมดื่มน้ำสักหยดหนึ่งเพื่อดับกระหาย ทั้งๆที่ท่านอดน้ำมาสามวัน ถ้าท่านดื่มน้ำนั้น ท่านอาจจะได้มีกำลังต่อสู้กับศัตรู เพื่อช่วยเหลืออิมามฮูเซนและช่วยปกป้องดีนอิสลามได้
คำตอบมีดังนี้

1. ถึงดื่มน้ำไปก็ไม่สามารถช่วยอิมามฮูเซนให้รอดจากการถูกสังหารได้ เพราะทหารยาซีดมีจำนวนถึงสามหมื่นคน

2. ขณะที่อิมามฮูเซนและครอบครัวของท่านในกระโจม ตกอยู่ในสภาพกระหายน้ำอย่างมาก ท่านอับบาสจึงละอายใจที่จะดื่มน้ำก่อนอิมามและครอบครัวของท่าน

3 .ท่านอับบาสสามารถดื่มน้ำนั้นได้อย่างไม่ถูกใครตำหนิ แต่ท่านจงใจจะตายในสภาพกระหายน้ำ เพื่อเป็นการปลอบประโลมใจแก่พี่ชายของท่าน ที่จะต้องจบชีวิตลงในสภาพกระหายน้ำอย่างหนัก

บทเรียนที่เราได้รับจากเรื่องการไม่ดื่มน้ำของท่านอับบาส คือ

การดำเนินชีวิตประจำวันของเราในปัจจุบัน เรามีทางเลือกมากมายเกี่ยวกับการเลือกรัปทานน้ำและอาหารที่ฮะลาล
ดังนั้นทุกครั้งที่เราจะดื่มหรือรัปทานสิ่งใด ควรพยายามหลีกเลี่ยงจากน้ำหรืออาหารที่นะยิสและฮะร่าม ให้นึกถึงวีรกรรมของท่านอับบาสเป็นตัวอย่าง อินชาอัลลอฮ์

มุซีบัตของฮัซรัตอบุลฟัซลิลอับบาส

วันอาชูรอ  ฮัซรัตอับบาสได้มาขออนุญาตอิม่ามฮูเซน(อ)ออกไปเอาน้ำ

อิม่ามฮูเซนกล่าวว่า    أَنْتَ حاَمِلُ لِواَئِيْ    เจ้าคือคนถือธงรบของฉัน

ฮัซรัตอับบาสกล่าวว่า   ضاَقَ صَدْرِيْ وَسَئِمْتُ الْحَياَةَ หัวอกผมอึดอัดไปหมดแล้วครับ ผมเบื่อหน่ายต่อการมีชีวิตอยู่แล้ว
อิม่ามฮูเซนจึงออกไปเอาน้ำกับฮัซรัตอับบาสด้วย

เมื่อทั้งสองควบม้สออกมา ทหารยะซีดได้เข้าสกัดกั้น อิมามฮูเซนตกอยู่ในวงล้อม

ส่วนฮัซรัตอับบาสตีฝ่าวงล้อม ควบม้ามุ่งตรงมาถึงริมน้ำยูเฟรติส  ท่านรีบกรอกน้ำใส่ถุง ขณะนั้นท่านก็วักน้ำขึ้นมาหมายดื่มดับกระหายอันสาหัส แต่ท่านก็นึกถึงความกระหายของอิมามฮูเซน สามวันแล้วที่อิม่ามไม่ได้ดื่มน้ำ ท่านจึงรำพันว่า  

ياَ نَفْسُ مِنْ بَعْدِ الْحُسَيْنِ هُوْنِى     وَ بَعْدَهُ لاَ كُنْتِ اَنْ تَكُوْنِىْ

โอ้ชีวิตที่คงอยู่หลังอิม่ามฮูเซนคือชีวิตที่ต่ำต้อย และหลังจากเขาจากไปแล้ว ฉันก็ไม่ควรอยู่อีกต่อไป

هَذَا الْحُسَيْنُ واَرِدُ الْمَنُوْنِ     وَتَشْرَبِيْنَ باَرِدَ الْمَعِيْنِ

ตอนนี้อิม่ามฮูเซนเข้าสู่สนามรบแล้ว  ใยเจ้ายังมัวดื่มน้ำอันเย็นช่ำได้อีก

تَاللّهِ ماَ هَذاَ فِعاَلُ دِيْنِىْ

ขอสาบานต่ออัลลอฮ์ว่า นี่ไม่ใช่การกระทำของคนมีศาสนาอย่างฉันเลย

ท่านอับบาสสาดน้ำทิ้งรีบสะพายถุงน้ำไว้ที่หลังมุ่งหน้ากลับคัยหม่า(กระโจม)

เส้นทางที่จะกลับสู่คัยม่ามีสองทาง ตีฝ่าทหารเข้าไป  อีกทางคือลัดเลาะไปตามสวนอินทผลัม

ด้วยถุงน้ำที่เต็ม ด้วยความหวังที่จะดับกระหายให้ครอบครัวอิมามฮูเซน  ฮัซรัตอับบาสเลือกลัดเลาะไปตามสวนอินทผลัม ท่านควบม้าเต็มที่ มีกระโจมอิม่ามฮูเซนเป็นจุดหมาย

ท่านอับบาสฟาดฟันศัตรูด้วยดาบไป พลางร่ายกลอนปลุกใจว่า

لاَ اَرْهَبُ الْمَوْتَ اِذِ الْمَوْتُ زَقاَ    حَتَّى اُوَارِىْ فِى الْمَصاَلِيْتِ لَقَى

ข้าไม่เคยกลัวความตาย   เพราะเสียงแห่งความตายมาถึงหูข้าแล้ว
จนกระทั่งร่างข้า เข้าสู่สนามรบและคมดาบที่หลบซ่อน

نَفْسِىْ لِسِبْطِ الْمُصْطَفَى الطُّهْرِ وَقَى

ชีวิตข้า ขอพลีแด่หลานรักของศาสดาอัลมุศตอฟา

إِنِّي اَنَا الْعَبّاَسُ اَغْدُوْ بِالسَّقاَ   وَلاَ اَخاَفُ الْمَوْتَ يَوْمَ الْمُلْتَقَى

ข้าคืออับบาส ผู้ที่นำถุงน้ำกลับคัยหม่า วันนี้ข้าไม่หวาดกลัวความตายเลย

#เสียงตะโกนสั่งการจากทหารยาซีดว่า ให้สกัดอับบาสไว้ให้ได้ เพราะหากเขาเอาน้ำไปถึงคัยหม่าได้ จะเป็นการยากขึ้นที่จะเอาชนะอิม่ามฮูเซน
ทหารยะซีดคนแล้วคนเล่าเข้ามาสกัด ฮัซรัตอับบาสในสภาพกระหายน้ำอย่างมาก ก็ตีทหารแตกกระเจิงไปทุกครั้ง
พวกทหารยิงลูกธนูนับร้อยดอกกระหน่ำใส่ร่างอับบาส เมื่อลูกธนูพุ่งเข้าใส่ สิ่งที่อับบาสคิดคือ การรักษาถุงน้ำให้พ้นลูกธนู

ลูกธนูพุ่งกรูมายังร่างอับบาสจากทุกทิศทาง ธนูดอกหนึ่งถูกหน้าผาก อีกดอกหนึ่งถูกนัยน์ตา อีกดอกปักตรงทรวงอก  

ฮะกีม บิน ตุเฟล ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ โผล่ออกมาฟันแขนขวาอับบาสจนเกือบขาด  

ท่านอับบาสกล่าวว่า

وَاللّهِ اِنْ قَطَعْتُم يَمِيْنِيْ   اِنِّى اُحاَمِىْ أَ بَداً عَنْ دِيْنِىْ

วัลลอฮฺ ถึงพวกเจ้าตัดแขนขวาข้าแล้ว ข้าจะปกป้องดีนของข้าตลอดกาล
ฮัซรัตอับบาสไม่สนใจความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น ก่อนดาบจะร่วงจากมือขวา ท่านเปลี่ยนมากำไว้ในมือซ้าย เอาไหล่หนีบธงไว้ สะบัดแขนขวาที่ห้อยอยู่ข้างตัวจนหลุดออกไป อับบาสมุ่งหน้าต่อไปด้วยความมุ่งมั่นที่จะเอาน้ำไปดับกระหายครอบครัวอิม่ามฮูเซน

ทหารได้ขนาบเข้ามารอบทิศทาง  

เซด บิน วะร่อกอ ได้ฟันไปที่ข้อศอกซ้ายอับบาส ในจังหวะที่กำลังยกดาบขึ้นตั้งรับ แต่ช้าไป  แขนซ้ายขาดกระเด็นไป
เพื่อรักษาถุงน้ำไว้อับบาสรีบกัดเชือกถุงไม่ให้หลุดออกจากบ่าที่ไร้แขน  ใช้ไหล่ที่ยังมีแขนท่อนบนเหลืออยู่หนีบธงรบเอาไว้  แล้วโน้มตัวไปข้างหน้าแนบอกไว้กับหลังม้า เพื่อไม่ให้ธงรบตกพื้น ขยับขาทั้งสองกระตุ้นให้ม้าวิ่งต่อไปให้ถึงกระโจม

ลูกธนูดอกหนึ่งวิ่งแหวกอากาศเจาะทะลุถุงน้ำ น้ำไหลออกมาตามรูนั้น ความหวังของอับบาสก็สูญสลายไปกับน้ำ  ม้าอับบาสถูกล้อมด้วยศัตรูที่เข้ามามุงกันมากขึ้น  

อะบานบินดาริม ใช้ท่อนเหล็กฟาดศรีษะอับบาส
ทหารคนหนึ่งใช้หอกแทงสีข้างอับบาส ทันทีที่มันดึงหอกกลับ
ร่างไร้แขนของท่านอับบาสก็ตกจากหลังม้ากระแทกพื้นอย่างแรง
เพราะปราศจากมือที่ยันพื้น ทำให้ศรีษะกระแทกลงพื้นก่อน ท่านตะโกนด้วยเสียงดังลั่นว่า

عَلَيْكَ مِنِّى السَّلاَمُ ياَ اَباَ عَبْدِ اللّهِ

ขอมอบสลามจากฉันไปยังท่านอะบาอับดิลลาฮ์

ฮัซรัตอับบาส นอนนิ่งอยู่บนพื้นทรายที่ร้อนระอุ เจ็บปวดแสนสาหัสใกล้จะเสียชีวิต
แต่ท่านปรารถนาจะได้เห็นหน้าอิมามฮูเซนเป็นครั้งสุดท้าย ท่านจึงเปล่งเสียงตะโกนร้องเรียกหาอิม่ามฮูเซนว่า

ياَ مَوْلاَيَ  أَدْرِكْنِيْ

โอ้เมาลา โปรดมาหาผมหน่อยเถิด

อิม่ามฮูเซนได้ยิน ก็รีบกระตุกม้าพุ่งเข้าใส่ทหารยะซีด ท่านตีทัพซ้ายขวาจนแตกกระเจิง  จนมาถึงร่างของอับบาสที่นอนนิ่งอยู่

ท่านอับบาสได้ยินเสียงฝีเท้าของบุคคลหนึ่งเข้ามาใกล้นั่นคือ เมาลาสุดที่รักของเขา  อิม่ามฮูเซนนั่งลงเหนือศรีษะยกศรีษะอับบาสขึ้นมาวางบนตักท่าน น้ำตาไหลไม่หยุด รำพึงรำพันอยู่กับน้องชาย

اَي رُوح اَي رَوَانَم    عَباَّسِ بَرَادَر        اَي قوَّتِ جاَنَم    عَباَّسِ بَرَادَر

โอ้ชีวิตจิตใจของพี่ โอ้อับบาสน้องรัก โอ้ผู้เป็นกำลังใจของพี่   โอ้อับบาสน้องรักของพี่  คนพวกนี้ทำอะไรกับเจ้า ?

อับบาสกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาว่า    ในที่สุดท่านก็มา  เมาลาของฉัน  ฉันคิดว่าจะไม่ได้กล่าวคำอำลากับท่านเสียแล้ว  จบคำพูด อับบาสเลื่อนศรีษะท่านลงบนทราย  

อิม่ามค่อยๆประคองศรีษะอับบาสที่ชุ่มเลือดมาวางบนตักอีก

อับบาสก็เลื่อนศรีษะลงไปบนทรายอีก  

เมื่ออิม่ามอุ้มขึ้นมาใหม่ จึงถามว่า  #เจ้าเลื่อนศรีษะลงไปบนพื้นทรายที่ร้อนระอุทำไม  

อับบาสกล่าวว่า โอ้เมาลา ผมรู้ดีว่า ตอนท่านถูกสังหาร ศรีษะท่านจะต้องวางอยู่บนพื้นทรายที่ร้อนระอุ  #ไม่มีใครเอาตักมาหนุนให้ท่าน ปลอบปละโลมท่าน เหมือนที่ผมกำลังได้รับ  จะเป็นการดีกว่าที่จะวางศรีษะผมไว้บนทรายเช่นเดียวกับสภาพที่ท่านต้องได้รับ
 
ยิ่งกว่านั้นผมคือข้ารับใช้ท่าน   มากเกินไปที่จะวางศรีษะผมไว้บนตักท่าน โอ้เมาลา

อิม่ามฮูเซนร่ำไห้ออกมาพลางรำพันว่า  โอ้อับบาส เจ้าเป็นน้องชายประเภทไหนกันนี่ และฉันเป็นพี่ชายประเภทไหนกัน ที่มีน้องเช่นเจ้า

อับบาสได้พูดกับอิม่ามฮูเซนด้วยเสียงแผ่วเบาว่า  

โอ้เมาลา  ฉันมีความปรารถนาครั้งสุดท้ายต่อท่าน  ตอนฉันเกิดสิ่งแรกที่ฉันเห็นคือใบหน้าท่าน ดังนั้นก่อนสิ้นใจ สิ่งสุดท้ายที่ฉันต้องการคือ การเห็นใบหน้าท่าน  แต่ตาข้างหนึ่งของฉันมีธนูปักอยู่  ส่วนตาอีกข้างก็เต็มไปด้วยเลือด ถ้าฉันมีมืออยู่ก็จะปาดเลือดในตานี้ด้วยตัวเอง  ฉันจะไม่รบกวนท่าน โปรดปาดเลือดในตาให้ฉันที เพื่อจะได้เห็นหน้าท่านเป็นครั้งสุดท้าย

ความปรารถนาของฉันอีกอย่างหนึ่งคือ เมื่อฉันสิ้นใจแล้ว โปรดทิ้งร่างฉันไว้ตรงนี้ เพราะฉันสัญญากับหลานสะกีนะฮ์ว่า จะเอาน้ำไปให้เธอ แต่ฉันทำไม่ได้  ฉันจึงไม่อาจไปเผชิญหน้ากับหลาน แม้ฉันจะตายแล้วก็ตาม  ที่สำคัญคือ ตั้งแต่เช้า ท่านแบกร่างบรรดาชาฮีดกลับไปไว้หน้ากระโจม จนเหนื่อยอ่อน แม้ร่างฉันจะไร้แขนทั้งสองแต่ก็ใหญ่โตเกินกว่าที่ท่านจะแบกกลับไปได้

ประการที่สาม สะกีนะฮ์ต้องไม่ถูกนำมาที่นี่ เพื่อเห็นสภาพฉัน เพราะนางรักฉันมาก ภาพที่นางเห็นจะฆ่าเธอทั้งเป็น  ฝากสลามถึงพี่สาวฉันทั้งสองด้วย โปรดบอกพี่อุมมุกุลษูมด้วยว่า  แม้นางไม่มีลูกออกมาพลีชีพเพื่อท่าน ฉันคือผู้พลีชีพในนามของพี่อุมมุกุลษูม
อิม่ามฮูเซนนั่งโอนเอน  ฟังคำอำลาของอับบาส และรับปากว่าจะทำตามคำขอทุกประการ

ในที่สุดอิม่ามกล่าวว่า  น้องรัก  พี่ก็มีความปรารถนาที่จะขอจากเจ้าเช่นกัน  

นับแต่เจ้ายังเล็กจนถึงบัดนี้เจ้าเรียกฉันว่า “เมาลา” มาตลอด
ฉันอยากให้เจ้าเรียกฉันว่า  พี่ชาย แทนคำ เมาลา สักครั้งจะได้ไหม ?

เลือดที่ดวงตาของอับบาสพุ่งออกมาไม่หยุด   
อิม่ามฮูเซนค่อยๆปาดเลือดในตาอีกข้างหนึ่งออก  
สายตาของทั้งสองต่างจ้องมองซึ่งกันและกัน
ไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกมา  

ในที่สุดฮัซรัตอับบาสได้เปล่งเสียงว่า ยา อะคี

แล้ววิญญาณของฮัซรัตอับบาสได้หลุดออกจากร่างไปภายในอ้อมกอดของพี่ชายผู้เป็นสุดที่รักยิ่งของเขา   

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا اَبَا الْفَضْلِ الْعِبّاسَ بْنَ اَميرَ الْمُؤْمِنينَ

บทความโดย เชคอับดุลญะวาด สว่างวรรณ