คำอธิบายโองการที่ 19-20 จากบทอัลบะกอเราะฮ์

 

 

أَوْ كَصَيِّبٍ مِّنَ السَّمَاء فِيهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ يَجْعَلُونَ أَصْابِعَهُمْ فِي آذَانِهِم مِّنَ الصَّوَاعِقِ حَذَرَ ‏الْمَوْتِ واللّهُ مُحِيطٌ بِالْكافِرِينَ 

يَكَادُ الْبَرْقُ يَخْطَفُ أَبْصَارَهُمْ كُلَّمَا أَضَاء لَهُم مَّشَوْاْ فِيهِ وَإِذَا أَظْلَمَ ‏عَلَيْهِمْ قَامُواْ وَلَوْ شَاء اللّهُ لَذَهَبَ بِسَمْعِهِمْ وَأَبْصَارِهِمْ إِنَّ اللَّه عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ‎

 

ความหมาย

‎19. หรืออุปมาประหนึ่งฝนที่หลั่งลงมาจากฟากฟ้า ในนั้นมีความมืดทึบ ฟ้าร้อง และฟ้าแลบ พวกเขาเอานิ้วมือของพวกเขาอุดหูของพวกเขาไม่ให้ได้ยินเสียงฟ้าผ่า เพราะกลัวความตายและอัลลอฮ์ทรงล้อมพวกปฏิเสธ

‎20. สายฟ้าแลบแทบเฉี่ยวสายตาของพวกเขา คราใดที่มันแลบแสงแก่พวกเขา พวกเขาเดินไปตามแสงนั้น และเมื่อมันมืดทึบแก่พวกเขา พวกเขาก็หยุดยืน และถ้าอัลลอฮ์ทรงประสงค์ แน่นอนพระองค์จะทรงขจัดประสาทหูและตาของพวกเขา แท้จริงอัลลอฮ์ทรงเดชานุภาพเหนือทุกสิ่ง

 

คำอธิบาย :‎

ตัวอย่างที่สอง อัลลอฮ์ (ซ.บ..) ทรงเปรียบเทียบวิถีชีวิตของพวกเขาว่าเปรียบเสมือน เวลากลางคืนที่มืดมิด มีความน่ากลัว อันตราย และฝนตกหนัก ท่ามกลางสายฝนมีสายฟ้าแลบ ฟ้าร้อง และฟ้าผ่าที่เฉียดเชี่ยวโสตหูให้ขาดสะบั้นลง ‎บุคคลที่ไม่มีที่พัดพิงเวลากลางคืนเช่นนี้ จะทำให้เขาระหกระเหินและหวาดวิตกกับความน่าสะพรึงกลัว สายฝนได้ทำให้ร่างกายของเขาเปียกชุ่มไม่มีที่หลบภัยที่ให้ความปลอดภัยเพื่อว่าจะได้หลบภัยได้ ความมืดมิดไม่อนุญาตให้เขาเดินทางไปสู่จุดหมายปลายทางได้ อัลกุรอานกล่าว ถึงสภาพของผู้เดินทางที่ระหกระเหินด้วยประโยคสั้น ๆ ว่า หรืออุปมาประหนึ่งฝนที่หลั่งลงมาจากฟากฟ้า ในนั้นมีความมืดทึบ ฟ้าร้อง และฟ้าแลบ หลังจากนั้นกล่าวว่า พวกเขากลัวตายอย่างที่สุดจึงเอานิ้วมืออุดหูเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงที่น่าสะพรึงกลัวใด ๆ อีกต่อไป แต่ไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ใดก็ไม่อาจหลีกหนีอำนาจของพระองค์ได้ เนื่องจากอำนาจของพระองค์ทรงครอบคลุมเหนือพวกเขา

ฟ้าได้แลบอย่างต่อเนื่องทั่วฟากฟ้า สายฟ้าแหลมคมแทบเฉี่ยวสายตาของพวกเขาให้บอดมัว คราใดที่มันแลบจะทำให้ท้องทุ่งที่มืดมิดสว่างขึ้นมาและพวกเขาจะก้าวเดินต่อไป แต่ทันใดนั้นมันได้มืดลงอีกและครอบคลุมเหนือพวกเขาความมืดได้สะกดพวกเขาให้อยู่กับที่ พวกเขาหยั่งรู้ถึงอันตรายที่เผชิญอยู่ทุกขณะ เนื่องจากในท้องทุ่งไม่มีภูเขาและไม่มีต้นไม้พอที่จะหลบสายฟ้าและเสียงกัมปนาทที่ฟาดลงมาได้ พวกเขาได้กลายเป็นเป้าหมายของมันที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะฟาดลงมาบนเขา มิหนำซ้ำสายฟ้าแลบยังโฉบเฉียวสายตาของพวกเขาให้บอด หรือเสียงฟ้าร้องสามารถทำให้หูของพวกเขาหนวกได้

การเติบโตอย่างรวดเร็วของอิสลามเปรียบเสมือนสายฟ้าแลบที่ทำให้สายตาของพวกเขาพร่ามัว สร้างความหวาดกลัวให้กับพวกกลับกลอก โองการต่าง ๆ ได้ถูกประทานลงมาต่อต้านพวกเขาและเปิดเผยสภาพจิตภายในของพวกให้ชัดเจนออกมาไม่ว่าพวกเขาจะเย้ยหยันผู้ศรัทธาอย่างไร อัลลอฮ์ (ซ.บ.) ก็จะเย้ยหยันเขาเท่านั้น

แม้ว่าสาเหตุของการประทานโองการข้างต้นจะกล่าวถึงบรรดาผู้กลับกลอกสมัยท่านศาสดา (ซ็อล ฯ) แต่เนื่องจากว่าแนวคิดของชนกลุ่มนี้ปรากฏอยู่ทุกยุคทุกสมัยเพื่อเผชิญหน้ากับบรรดาผู้ศรัทธา และแผ่ขยายมากขึ้น แต่ในที่สุดแล้วพวกกลับกลอกก็ไม่ได้แตกต่างไปจากผู้ที่ระหกระเหินอยู่ท่ามกลางอันตราย น่ากลัว ไร้ที่พึ่ง และไม่มีความจำเริญใด ‎ๆ ทั้งสิ้นเหมือนกับคนเดินทางที่อัลกุรอานกล่าวถึง