คำอธิบายโองการที่ 95-96 จากบทอัลบะกอเราะฮ์

 

قُلْ إِن كانَت لَكمُ الدَّارُ الاَخِرَةُ عِندَ اللَّهِ خَالِصةً مِّن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْت إِن كنتُمْ صدِقِينَ (94) وَ لَن يَتَمَنَّوْهُ أَبَدَا بِمَا قَدَّمَت أَيْدِيهِمْ وَ اللَّهُ عَلِيمُ بِالظلِمِينَ (95) وَ لَتَجِدَنهُمْ أَحْرَص النَّاسِ عَلى حَيَوة وَ مِنَ الَّذِينَ أَشرَكُوا يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ يُعَمَّرُ أَلْف سنَة وَ مَا هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنَ الْعَذَابِ أَن يُعَمَّرَ وَ اللَّهُ بَصِيرُ بِمَا يَعْمَلُونَ (96)

ความหมาย

94.จงกล่าวเถิด (ถ้าสิ่งที่พวกเจ้ากล่าวอ้าง) สถานที่พำนักแห่งปรโลก ที่อัลลอฮฺ สำหรับพวกท่านโดยเฉพาะ มิใช่ของบุคคลอื่นแล้วไซร้ ดังนั้น จงใคร่ยาตายเถิด ถ้าพวกท่านเป็นผู้สัตย์จริง

95. แต่พวกขา จะไม่ใคร่ความตายเด็ดขาด เนื่องด้วยความชั่วที่พวกเขาได้ส่งไปล่วงหน้า และอัลลอฮ ทรงรอบรู้พวกอธรรม

96. แน่นอนเจ้าจะพบว่าพวกเขาเป็นมนุษย์ที่ลุ่มหลงในชีวิตมากที่สุด (โลกและทรัพย์สฤงคาร) ยิ่งกว่าพวกตั้งภาคีขึ้น (เทียบเทียมอัลลอฮฺ) แต่ละคนในหมู่พวกเขายากมีอายุยืนพันปี ขณะที่อายุขัยยืนยาวจะไม่ช่วยให้เขาพ้นจากการลงโทษไปได้ และอัลลอฮฺ เป็นผู้ทรงเห็นในสิ่งที่เขากระทำ

คำอธิบาย บางกลุ่มที่พึงพอใจ

อัล-กุรอานหลายโองการยืนยันว่า พวกยิวมีความพึงพอใจในเชื้อชาติของตน เชื่อว่าตนเป็นประชาชาติที่ดีที่สุด จุดเริ่มต้นแห่งความเป็นมนุษย์นั้นมาจากพวกตน เพราะพวกตนพระเจ้าจึงได้สร้างสวรรค์ขึ้นมา นรกไม่ได้ถูกเตรียมไว้สำหรับพวกเขา พวกเขาคือบุตรของพระเจ้าและเป็นมิตรแท้ของพระองค์ สรุปว่าความดีทั้งหลายที่มีเฉพาะพวกเขาเท่านั้น พวกยิวพูดว่าสวรรค์เป็นของพวกเขา แต่ถ้าต้องถูกลงโทษในนรกก็เพียงไม่กี่วันเท่านั้น พวกเขาต้องการให้บรรดามุสลิมละทิ้งศาสนาของตน แต่อัล-กุรอานได้เปิดม่านแห่งความมุสาออกจากพวกเขา กล่าวว่าเนื่องด้วยพวกเขาไม่พร้อมที่จะทิ้งชีวิตบนโลกนี้ ซึ่งสิ่งนี้เป็นเหตุผลที่แข็งแรงบนความมุสาของพวกเขา แน่นอนถ้าหากมนุษย์มีความศรัทธาต่อโลกหน้าถึงเพียงนี้ เพราะเหตุใดชีวิตของพวกเขาจึงผูกพันและหลงใหลอยู่กับโลก และประกอบกรรมชั่วหลายพันประการก่อนที่จะไปสู่โลกนั้น

โองการต่อมาเน้นว่า แน่นอนพวกเขารู้ว่า บัญชีการกระทำของพวกเขาบันทึกไว้แต่ความมืดทึบของบาป และความผิดต่าง ๆ พวกเขาทราบดีถึงการกระทำที่ชั่วแท้ ๆ ของพวกเขา พระเจ้าก็ทรงทราบดีถึงความชั่วร้าย ตลอดทั้งปรโลกหน้าสำหรับพวกเขา คือการลงโทษอันแสนสาหัส ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงไม่ต้องการจากโลกนี้ไป

โองการสุดท้ายที่กล่าวถึง ความริษยา และความลุ่มหลงต่อโลก ยิวเป็นกลุ่มชนที่หลงโลกมาตั้งแต่ตราบจนถึงปัจจุบัน พวกเขาหลงในทรัพย์สิน แก้วแหวนเงินทอง อำนาจ บารมี เกียรติยศจอมปลอม และหลงตัวเองว่าเป็นประชาชาติที่ดีที่สุด พวกเขาต่ำช้ายิ่งกว่าพวกตั้งภาคีเทียบเคียงพระเจ้า พวกเขาแม้ว่าลุ่มหลงต่อสะสมทรัพย์สินไม่ว่าจะได้มาด้วยวิธีการใดก็ตาม แต่ยังไม่ต่ำทรามเฉกเช่นกับพวกยิว อย่างไรชนทั้งสองกลุ่มมีความคล้ายกัน ตรงที่ว่าอยากจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้นานเป็นพันปี

ประเด็นสำคัญ

จุดประสงค์ของ 1000 ปี ที่โองการกล่าวถึง มิได้หมายถึงจำนวนหนึ่งพัน ทว่าเป็นการเปรียบเปรยให้เห็นถึงอายุที่ยืนยาว

อาชญากรรมเกิดจากชาตินิยม

ไม่เป็นที่สงสัยว่าสาเหตุของการเกิดสงคราม และการเข่นฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของคนในอดีต เกิดจากความเป็นชาตินิยมในเชื้อชาติและเผ่าพันธุ์ของตน โดยเฉพาะอย่างยิ่งสาเหตุของการเกิดสงครามโลกครั้งที่ 1 และ 2 ซึ่งเป็นสงครามที่คร่าชีวิตผู้คนไปมากที่สุด ความเสียหายมากมายได้บังเกิดขึ้น ซึ่งปัจจัยสำคัญที่สุดของสงครามที่ไม่อาจปฏิเสธได้คือ ความเป็นชาตินิยมของเยอรมัน (นาซี)

ความเป็นชาตินิยม และหลงในเชื้อชาติของตน อีกทั้งเป็นกลุ่มชนที่เลวที่สุดบนโลกนี้คือ พวกยิว ดังเป็นที่ประจักษ์ว่า ประเทศอิสรออีล ที่ได้ก่อร่างสร้างประเทศบนพื้นแผ่นดินของคนอื่น โดยการไล่เข่นฆ่า และเนรเทศเจ้าของประเทศออกนอกประเทศ และตนเข้ายึดครองประเทศของเขาแทน ซึ่งพื้นฐานสำคัญของการจัดตั้งประเทศคือ ชาตินิยม พวกเขามีความอคติต่อชนทุกหมู่เหล่าบนโลกนี้ แม้แต่ศาสนาที่มูซานำมาสั่งสอน พวกเขาอ้างว่าเป็นศาสนาประจำชนชาติอิสรออีลโดยเฉพาะไม่เกี่ยวข้องกับเชื้อชาติใด ถ้าบุคคลอื่นที่ไม่ใช่ยิวต้องการนับถือศาสนาของ มูซา ถือเป็นสิ่งไม่น่ายินดี ดังนั้น พวกเขาจึงไม่มีการเผยแผ่ศาสนาแก่ชนชาติอื่นนอกจากพวกยิว

โดยหลักการแล้วความเป็นชาตินิยมจัดว่าเป็นหนึ่งในชิริก (การเทียบเคียงพระเจ้า) ด้วยเหตุนี้ อิสลามห้ามและมีการต่อต้านเรื่องเชื้อชาติอย่างรุนแรง อิสลามเชื่อโดยหลักการว่ามนุษย์ทุกคนบนโลกนี้ มีบิดามารดาคนเดียวกัน ดังนั้น ทุกคนต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกัน มีการดำรงชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างเสรี ความดีและความประเสริฐของมนุษย์คนหนึ่งอยู่ที่ ความสำรวมตนจากบาปกรรมต่าง ๆ พวกยิวที่หลงในเชื้อชาติของตน มีอคติอย่างรุ่นแรงต่อท่านศาสดา (ซ็อล ฯ) มีความริษยาที่โองการได้ถูกประทานลงที่ท่าน โกรธญิบรออีลที่ไม่นำโองการมาให้พวกตน หนักไปกว่านั้นโกรธพระเจ้าที่ลำเอียงในการลงโองการให้กับพวกตน