คำอธิบายโองการที่ 97-98 จากบทอัลบะกอเราะฮ์

قُلْ مَن كانَ عَدُوًّا لِّجِبرِيلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلى قَلْبِك بِإِذْنِ اللَّهِ مُصدِّقاً لِّمَا بَينَ يَدَيْهِ وَ هُدًى وَ بُشرَى لِلْمُؤْمِنِينَ(97) مَن كانَ عَدُوًّا لِّلَّهِ وَ مَلَئكتِهِ وَ رُسلِهِ وَ جِبرِيلَ وَ مِيكَالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوُّ لِّلْكَفِرِينَ (98)

ความหมาย

97. (พวกเขากล่าวว่า เนื่องด้วยญิบรออีลได้นำโองการมาให้ท่าน ซึ่งพวกเราเป็นศัตรูกับญิบรออีล ดังนั้นเราจึงไม่ศรัทธาท่าน ) จงกล่าวเถิด ผู้ใดเป็นศัตรูต่อญิบรีล (แท้จริงเขาคือศัตรูอัลลฮฺ) เพราะแท้จริงเขาได้นำอัล-กุรอานลงมายังหัวใจของเจ้า โดยอนุมัติของอัลลอฮฺ เพื่อยืนยัน ต่อสิ่งที่มีมาก่อน เป็นทางนำ และเป็นข่าวดีแก่ผู้ศรัทธาทั้งหลาย

98. ผู้ใดเป็นศัตรูต่ออัลลอฮ์ และมลาอิกะฮ์ ของพระองค์ และบรรดาศาสนทูตของพระองค์ ญิบรีล และมีกาอีล (เป็นกาเฟร) แท้จริงอัลลอฮฺ ทรงเป็นศัตรูต่อผู้ปฏิเสธ

สาเหตุของการประทานโองการ

เมื่อท่านศาสดามาถึงมะดีนะฮฺ บุตรของซูรียา ผู้รู้ชาวยิวพร้อมกับสาวกจำนวนหนึ่ง เดินทางมาจากฟะดัก เพื่อขอพบท่านศาสดา พวกเขาถามคำถามต่าง ๆ มากมาย และขอพิสูจน์สัญลักษณ์ พร้อมกับหลักฐานอื่นที่ยืนยันการเป็นศาสดา พวกเขากล่าวว่า มุฮัมมัด ท่านนอนอย่างไร เนื่องด้วยพวกเขาเคยรับรู้เรื่องการนอนของศาสดาพยากรณ์มาก่อนหน้านั้นแล้ว ท่านศาสดา (ซ็อล ฯ) กล่าวว่า ดวงตาทั้งสองของฉันหลับ แต่จิตใจของฉันไม่หลับ พวกเขาย้ำว่า ท่านพูดจริงหรือ หลังจากถามคำถามต่าง ๆ มากมายแล้ว บุตรของซูรียา กล่าวว่า เหลือคำถามอีกข้อหนึ่ง ถ้าท่านสามารถตอบได้อย่างถูกต้อง ฉันจะศรัทธาและปฏิบัติตามท่าน มลาอิกะฮฺที่ลงมาหาท่านชื่อว่าอะไร ท่านศาสดา ตอบว่า ญิบรออีล

บุตรของซูรียา กล่าวว่า เขาคือศัตรูของเรา เนื่องด้วยเขามักเอาคำสั่งที่เป็นปัญหา เกี่ยวกับสงครามมาให้พวกเรา ส่วนมีกาอีลมักนำคำสั่งง่าย ๆ มาให้พวกเราเสมอ ถ้ามลาอิกะฮฺที่นำโองการมาให้ท่านเป็น มีกาอีล แน่นอนพวกเราจะศรัทธากับท่านทันที

คำอธิบาย

ตรงนี้จะเห็นว่าข้ออ้างประการเดียวที่พวกเขานำมาอ้างคือ ญิบรออีลเป็นผู้นำโองการมาให้ท่าน พร้อมกับนำเอาภาระอันหนักอึ้งมาประกาศแก่มนุษย์ พวกเราจึงไม่ศรัทธาต่อท่าน เพราะเราเป็นศัตรูกับญิบรออีล ถ้ามลาอิกะฮฺมีกาอีลเป็นผู้นำโองการมาให้ท่าน จะเป็นการดีมาก ฉันจะศรัทธากับท่านแน่นอน

จำเป็นต้องถามพวกนี้ว่า ในหมู่มวลมลาอิกะฮฺมีการปฏิบัติหน้าที่แตกต่างกันด้วยหรือ หรือว่าพวกเขาปฏิบัติตามอารมณ์ของตัวเอง หรือว่าพวกเขาพูดก่อนที่จะนำโองการมาแจ้งแก่ศาสดา ในความเป็นจริงมวลมลาอิกะฮฺคือ กลุ่มข้าทาสที่อัล-กุรอานกล่าวว่า มีมลาอิกะฮฺผู้แข็งกร้าวหาญคอยเฝ้ารักษามันอยู่ พวกเขาจะไม่ฝ่าฝืนอัลลอฮฺในสิ่งที่พระองค์ทรงบัญชาแก่พวกเขา และพวกเขาจะปฏิบัติตามที่ถูกบัญชา

จำเป็นต้องถามพวกเขาว่า มลาอิกะฮฺมีการปฏิบัติหน้าแตกต่างกันด้วยหรือ บรรดามลาอิกะฮฺปฏิบัติหน้าตามอารมณ์ตนเองหรือ หรือกระทำการโดยพละกาลไม่ต้องรออนุญาตจากพระเจ้า ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว มลาอิกะฮฺคือกลุ่มข้าทาสที่จงรักภักดีต่อพระเจ้า ดังอัล-กุรอานที่กล่าวว่า พวกเขา (มลาอิกะฮฺ) จะไม่ฝ่าฝืนอัลลอฮฺในสิ่งที่พระองค์ทรงบัญชาแก่พวกเขา และพวกเขาจะปฏิบัติตามที่ถูกบัญชา

อย่างไรก็ตามอัล-กุรอาน ตอบข้อคลางแคลงเหล่านี้โดยกล่าวว่า ผู้ใดเป็นศัตรูต่อญิบรีล (แท้จริงเขาคือศัตรูอัลลฮฺ) เพราะแท้จริงเขาได้นำอัล-กุรอานลงมายังหัวใจของเจ้า โดยอนุมัติของอัลลอฮฺ อัล-กุรอานยืนยัน ต่อสิ่งที่มีมาก่อน และสอดคล้องกับสัญลักษณ์ที่กล่าวไว้ในนั้น อัล-กุรอาน เป็นทางนำ และเป็นข่าวดีแก่ผู้ศรัทธาทั้งหลาย ซึ่งในความเป็นจริงโองการได้ให้ 3 คำตอบอันเป็นตรรกะแก่ชนเหล่านั้น กล่าวคือ

ประการแรก ญิบรออีลมิได้นำสิ่งใดจากตนเองมาประกาศ ทุกสิ่งที่นำมาได้รับอนุญาตและเป็นของพระเจ้าทั้งสิ้น

ประการที่สอง มีสัญลักษณ์ต่าง ๆ อันเป็นเครื่องหมายที่ยืนยันถึงความสัตย์จริงของคัมภีร์ก่อนหน้านั้น และมีสัญลักษณ์ที่สอดคล้องกัน

ประการที่สาม มาตรฐานของคัมภีร์คือเหตุผลที่บ่งบอกถึงความดั้งเดิม และความสัตย์จริง

โองการต่อมากล่าวในประเด็นเดียวกัน แต่เน้นย้ำพร้อมกับคาดโทษไว้มากกว่า ซึ่งบ่งบอกให้เห็นว่าชนเหล่านั้นไม่สามารถจำแนกแยกแยะ หรือคิดในสิ่งที่ดีได้ อัล-กุรอานกล่าวว่า อัลลอฮ์ และมลาอิกะฮฺ ของพระองค์ และบรรดาศาสนทูตของพระองค์ ญิบรีล และมีกาอีล หากผู้ใดเป็นศัตรูกับหนึ่งในนามที่กล่าวมา เท่ากับเป็นศัตรูกับทั้งหมด ซึ่งถือว่าเป็นผู้ปฏิเสธ แท้จริงอัลลอฮฺ ทรงเป็นศัตรูต่อผู้ปฏิเสธ

อีกนัยหนึ่ง บัญญัติของพระผู้เป็นเจ้าสร้างความสมบูรณ์แก่มนุษย์ได้ถูกประทานลงมายังบรรดาศาสดา โดยผ่านมลาอิกะฮฺ ถ้าในหมู่มลาอิกะฮฺมีหน้าที่แตกต่างกัน นั่นเป็นเพราะว่าการแบ่งความรับผิดชอบ มิใช่มีหน้าที่ขัดแย้งกัน พวกเขาทั้งหมดต่างมีเป้าหมายของการขับเคลื่อนเดียวกัน ด้วยเหตุนี้ การเป็นศัตรูกับหนึ่งในนามที่กล่าวมา จึงเท่ากับเป็นศัตรูกับทั้งหมด

หลังจากนั้น อัล-กุรอาน กล่าวถึงประเด็นสำคัญว่า มนุษย์ที่ถวิลหาความสัตย์จริง และมิใช่ผู้ฝ่าฝืนเขาต้องไม่มีความคลางแคลงใจในโองการของอัลลอฮ์