การชี้นำ (ฮิดายะฮ์)ในอิสลาม  ตอนที่ 2

 

ประเภทของการชี้นำในอิสลาม

 

 “ฮิดายะตุลอาม” การชี้นำทั่วไป หมายถึง ระหว่างปฐมเหตุกับจุดหมายปลายทางนั้นมีความเป็นระบบที่พิเศษคอยกำกับอยู่ ดังนั้น จึงไม่มีสิ่งใดเลยที่จะไม่ได้รับการชี้นำ เพราะไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่ไร้ซึ่งจุดหมาย ด้วยเหตุนี้ หากเป็นหนทางที่เที่ยงตรง ก็จะพบกับจุดหมายปลายที่ดีงาม เพราะระหว่างหนทางที่เที่ยงตรงกับจุดจบที่ดี (สวรรค์) นั้นเป็นสิ่งที่คู่กันอย่างเหนียวแน่น และหากเป็นหนทางที่หลงทางและไม่ใช่หนทางที่เที่ยงตรงแล้วไซร้ บั้นปลายของมันก็คือความเลวร้าย (นรก)

 

فَاهْدُوهُمْ إِلَى صِرَاطِ الْجَحِيمِ  

 

“แล้วจงแนะนำทางแก่พวกเขาไปสู่ทางแห่งนรก”

(ซูเราะฮ์ ศอฟฟาต โองการที่ 23)

 

  وَيَهْدِيهِ إِلَى عَذَابِ السَّعِيرِ

 

 “มันจะทำให้เขาหลงทางและจะนำเขาไปสู่การลงโทษที่มีเปวลุกโชน”

 (ซูเราะฮ์ ฮัจญ์ โองการที่ 4 )

 เหมือนกับบาปและการลงโทษที่ย่อมมีความเหมาะสมคู่ควรซึ่งกันและกัน กล่าวคือ ทุก ๆ การงานย่อมมีหนทางที่จะนำพามนุษย์สู่นรก (ญะฮันนัม)

 

 ด้วยเหตุนี้ ในขณะที่ชัยฏอนเป็นผู้ที่จะทำให้หลงทาง ก็เป็น“ผู้นำสู่หนทางแห่งนรก” เช่นกัน กล่าวคือ การ “ฮิดายะตุลอาม” ไม่ใช่เป็นการชี้นำเฉพาะ (ฮิดายะตุลคอส) ที่จะพาสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปสู่ความสมบูรณ์เท่านั้น และเป็นคำที่ให้ความหมายที่ตรงข้ามกับคำว่า “ฎอลาละฮ์” นั่นเอง

 

ขอขอบคุณ เว็บไซต์อัชชีอะฮ์