ตัฟซีรอัลกุรอาน โองการที่ 96-97 บทยูนุส

 

อัลกุรอาน 2 โองการนี้กล่าวถึงกลุ่มชนหนึ่ง ซึ่งไม่อาจมีความหวังว่าพวกเขาจะศรัทธาและได้รับความช่วยเหลือ โองการกล่าวว่า

96 و 97. إِنَّ الَّذِينَ حَقَّتْ عَلَيْهِمْ كَلِمَتُ رَبِّكَ لَا يُؤْمِنُونَ* وَلَوْ جَاءَتْهُم كُلُّ آيَةٍ حَتَّى‏ يَرَوُا الْعَذَابَ الأَلِيمَ‏

คำแปล :

96. แท้จริงบรรดาผู้ที่พระดำรัสของพระผู้อภิบาลของเจ้าได้สมจริงแก่พวกเขาแล้ว พวกเขาจะไม่ศรัทธา

97. ถึงแม้ทุกสัญญาณ (ปาฏิหาริย์) จะมายังพวกเขาแล้ว (พวกเขาก็ไม่ศรัทธา) จนกระทั่งพวกเขาได้แลเห็นการลงโทษอันเจ็บปวด

คำอธิบาย :

1.โองการนี้ได้ประกาศแก่ท่านศาสดามุฮัมมัด (ซ็อล ฯ) ว่าในกลุ่มฝ่ายคัดค้านคลั่งและดื้อรั้นนั้น การรอความศรัทธาจากพวกเขาถือว่าไร้สาระสิ้นดี

พวกเขาได้ถลำเข้าไปในหนทางหลงผิดอย่างไกลโพ้น ซึ่งกลายเป็นสรรพสิ่งหนึ่งที่ไม่อาจยอมรับความจริง หรือการปฏิรูปเปลี่ยนแปลงอันใดได้อีก จึงไม่จำเป็นต้องใจเย็นที่จะรอคอยให้พวกเขาเชื่อ ไม่จำเป็นต้องใช้หน่วยกำลังเพื่อชี้นำทางของพวกเขา แต่จงทุ่มเทให้แก่กลุ่มชนที่มีศักยภาพในการยอมรับคำชี้นำดีกว่า

2. โองการข้างต้นไม่ใช่เหตุผลที่บ่งบอกถึงลัทธินิยัตินิยม ทว่าสาธยายให้เห็นถึงผลแห่งการงานของมนุษย์ แต่เนื่องจากทุกสิ่งอยู่ภายใต้อำนาจของพระเจ้า และกระทำการไปตามพละกำลังที่พระองค์ประทานให้มา ดังนั้น การมีศรัทธาหรือไม่ศรัทธาของบุคคลหนึ่ง บางครั้งก็เกี่ยวข้องกับพระองค์

3. ผู้ปฏิเสธบางกลุ่มในสมัยของท่านศาสดา (ซ็อล ฯ) มีความประพฤติเฉกเช่น ฟิรเอานฺ หมายถึงตราบที่ไม่ได้แลเห็นการลงโทษด้วยตาตนเอง เขาจะไม่ศรัทธาเด็ดขาด

บทเรียนจากโองการ :

1.ผู้ฝ่าฝืนและศัตรูที่ดื้อนรั้นสมควรอย่างยิ่งที่จะได้รับการลงโทษอย่างรุนแรง

2. ท่านทั้งหลายต้องไม่รอคอยหรือต้องไม่ตั้งความหวังว่า ทั้งหมดจะมีศรัทธา