ตัฟซีรอัลกุรอาน โองการที่ 108 บทยูนุส

 

อัลกุรอาน โองการนี้ กล่าวถึงประโยชน์ของการชี้นำ และความเสียหายของการหลงทาง และหน้าที่รับผิดชอบของผู้นำแห่งพระเจ้า โองการกล่าวว่า

108. قُلْ يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَكُمُ الْحَقُّ مِن رَبِّكُمْ فَمَنِ اهْتَدَى‏ فَإِنَّمَا يَهْتَدِي لِنَفْسِهِ وَمَن ضَلَّ فَإِنَّمَا يَضِلُّ عَلَيْهَا وَمَا أَنَا عَلَيْكُم بِوَكِيلٍ‏

คำแปล :

108. จงกล่าวเถิด โอ้ ปวงมนุษย์ แน่นอนสัจธรรมจากพระผู้ของพวกท่านได้มายังพวกท่านแล้ว ดังนั้น ผู้ใดปฏิบัติตาม ทางนำ แท้จริง เขาดำเนินตามทางนำเพื่อตัวของเขา และผู้ใดหลงทาง ดังนั้น แท้จริงเขาหลงทางต่อตัวเขาเอง และฉันไม่ได้เป็นผู้พิทักษ์พวกท่านแต่อย่างใด

คำอธิบาย :

1.โองการนี้กล่าวเน้นย้ำถึงปัญหาเรื่อง เจตนารมณ์เสรีและความปรารถนาอิสระของมนุษย์ นั่นคือมนุษย์ไม่ได้ถูกบังคับให้เป็นเช่นนั้นหรือเช่นนี้ หากแต่ว่ามนุษย์มีความอิสระในการเลือกว่าจะเลือกแนวทางที่ถูกต้องได้รับการชี้นำแล้ว หรือจะเลือกแนวทางหลงผิดหันเหไปจากความจริง

2. การยอมรับความจริงและทางนำนับได้ว่าเป็นประโยชน์กับมนุษย์อย่างยิ่ง ดังเช่น การหลงทางและการตั้งตนเป็นปรปักษ์กับสัจธรรมสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นอันตราย และเป็นความเสียหายแก่ตัวเอง กล่าวคือหน้าที่หลักของบรรดาผู้นำแห่งพระเจ้าคือ การอบรมสั่งสอนและทำให้มนุษย์เป็นผู้มีความสมบูรณ์

3. ท่านศาสดามุฮัมมัด (ซ็อล ฯ) ไม่ได้เป็นผู้พิทักษ์ประชาชาติ หมายถึงท่านไม่มีหน้าที่บีบบังผู้ใดให้ยอมรับความจริง และไม่มีหน้าที่ลงโทษผู้ใดที่ไม่ยอมเชื่อฟัง หรือคอยพิทักษ์พวกเขาให้รอดพ้นการลงโทษของพระเจ้ากรณีที่ของตั้งต้นเป็นปรปักษ์ ทว่าท่านมีหน้าที่เพียงแค่ชี้นำสั่งสอน ซึ่งเป็นหน้าที่ของประชาชาติที่จะต้องเลือกแนวทางให้แก่ตนเอง

บทเรียนจากโองการ :

1. ประโยชน์หรือความเสียหายที่เกิดจากการชี้นำหรือการหลงทางนั้น ขึ้นอยู่กับมนุษย์ทั้งสิ้น อัลลอฮฺ มิทรงประสงค์ในสิ่งเหล่านี้แต่อย่างใด

2. หน้าที่ของบรรดาผู้นำแห่งพระเจ้าหรือบรรดาศาสดาคือ การชี้นำทางและการเผยแผ่ พวกท่านไม่มีหน้าทีบีบบังคับผู้ให้ให้ศรัทธา หรือมีหน้าที่พิท้กษ์ปกป้องผู้ใดทั้งสิ้น

3. อัลกุรอานและการอบรมสั่งสอนของท่านศาสดา (ซ็อล ฯ) คือความจริงที่มาจากอัลลอฮฺ ซึ่งพระองค์ประทานลงมาเพื่อการอบรมสั่งสอนมนุษย์