มุนาญาตชะอ์บานียะฮ์ ตอนที่ 4

 

ตัวบท

اِلهی اِنْ کُنْتُ غَیْرَ مُسْتَأْهِلٍ لِرَحْمَتِکَ فَاَنْتَ اَهْلٌ اَنْ تَجُودَ عَلَیَّ بِفَضْلِ سَعَتِکَ؛ اِلهی کَاَنّی بِنَفْسی واقِفَةٌ بَیْنَ یَدَیْکَ وَ قَدْ اَظَلَّها حُسْنُ تَوَکُّلی عَلَیْکَ فَقُلْتَ ما اَنْت َاَهْلُهُ وَ تَغَّمَدْتَنی بِعَفْوِک
 

ความหมาย

โอ้ข้าแต่พระเจ้าของข้าฯพระองค์ แม้ว่าข้าฯ ไม่ใช่ผู้คู่ควรพอที่จะได้รับความเมตตาของพระองค์ ทว่าพระองค์คือผู้ทรงคู่ควรต่อการเอื้อเฟื้อเหนือข้าฯ ด้วยความโปรดปรานอันแผ่ไพศาลของพระองค์ โอ้ข้าแต่พระเจ้าของข้าฯ ประหนึ่งว่าตัวของข้าฯกำลังยืนอยู่ ณ เบื้องพระพักตร์ของพระองค์ในขณะที่ความงดงามของการมอบหมายของข้าต่อพระองค์นั้นได้แผ่ร่มเงาปกคลุมเหนือตัวข้า แล้วพระองค์ตรัสถึงทุกสิ่งที่คู่ควร และทรงคลุมข้าฯไว้ด้วยการอภัยโทษของพระองค์

 

ประเด็นสำคัญจากวรรคนี้

1. ปวงบ่าวเองต่างหากที่ไม่คู่ควรที่จะได้รับความเมตตาจากพระองค์

2. การมอบหมายและไว้วางใจต่อพระองค์

3.การอภัยโทษและการไม่ถือสาของพระองค์นั้นเหนือกว่าการไม่คู่ควรของปวงบ่าว

4. การไม่หลงตนเองคิดว่าดีพอ เมื่ออยู่เบื้องหน้าพระพักตร์ของพระองค์ เพราะแท้ที่จริงแล้วเราไม่มีอะไรเลย!

บทความโดย เชคอิมรอน พิชัยรัตน์