มุนาญาตชะอ์บานียะฮ์ ตอนที่ 12

 

ตัวบท

اِلهی! فَلَکَ الْحَمْدُ اَبَداً اَبَداً دائِماً سَرْمَداً یَزیدُ وَ لا یَبیدُ کَما تُحِبُّ وَ تَرضی. الهی اِنْ اَخَذتَنی بِجُرمی اَخَذتُکَ بِعَفوِکَ وَ اِنْ اَخَذْتَنی بِذُنُوبی اَخَذتُکَ بِمَغفِرَتِکَ وَ اِنْ اَدْخَلْتَنی النّارَ اَعْلَمْتُ اَهْلَها اَنّی اُحِبُّکَ
 

ความหมาย

โอ้ข้าแต่พระเจ้าของข้าฯพระองค์ ดังนั้น มวลการสรรเสริญพึงมีแด่พระองค์ตลอดไป ตลอดกาล สม่ำเสมออย่างนิจนิรันดร ยิ่งเพิ่มพูนและไม่สูญสลาย ดังที่พระองค์จะทรงชื่นชอบและทรงพึงพอพระทัย โอ้ข้าแต่พระเจ้าของข้าฯ หากพระองค์ทรงเอาโทษข้าฯ เพราะการทำผิดของข้าฯ ข้าฯก็จะยังยึดเอาการไม่ถือโทษของพระองค์ และหากพระองค์ทรงลงโทษข้าฯ เพราะบาปทั้งหลายของข้าฯ ข้าฯก็จะยึดเอาการอภัยโทษของพระองค์ไว้เป็นที่พึ่ง และหากพระองค์ทรงนำข้าฯเข้าสู่ขุมนรก ข้าฯก็จะป่าวประกาศแก่ชาวนรกว่า “ข้าฯ รักพระองค์”

ประเด็นสำคัญที่ได้รับจากวรรคนี้

1. มวลการสรรเสริญที่แท้จริงเป็นของพระเจ้าอย่างแท้จริง ตลอดกาลและตลอดไป

2.การอภัยโทษของพระองค์นั้นย่อมมีมากกว่าความผิดพลาดของปวงบ่าว

3.บั้นปลายจะอย่างไรก็ตาม พระองค์คือพระเจ้าของปวงบ่าว และเราก็รักพระองค์เสมอ

บทความโดย เชคอิมรอน พิชัยรัตน์