อิมามฮุเซนกับการให้ชะฟาอัต

เรื่องเล่า ชะฟาอัตของอิมามฮุเซน(อ)เพื่อต่อชีวิตท่านอายาตุลลอฮ์ฮาอิรี

ในช่วงที่ท่านอายาตุลลอฮ์ฮาอิรี ซึ่งเป็นผู้บริหารเฮาซะฮ์อิลมียะฮ์เมืองอะรอก ท่านได้เล่าให้มัรฮูมอายาตุลลฮ์ฮัญจีออกอมุศฎอฟาอะรอกีฟังว่า
“ในช่วงที่ฉันอยู่ในกัรบะลาเพื่อทำการศึกษาเล่าเรียน มีอยู่คืนหนึ่งซึ่งเป็นค่ำวันอังคารฉันนอนหลับและฝันไปว่า มีบุคคลหนึ่งพูดกับฉันว่า “โอ้ เชคอับดุลกะรีม จะทำอะไรก็ให้ทำเพราะอีกสามวันท่านจะจากโลกนี้ไปแล้ว” ฉันตกใจตื่นและบอกกับตนเองว่า มันก็แค่ความฝันคงไม่มีอะไร ในวันอังคารและวันพุธฉันจดจ่ออยู่กับการเรียนจนลืมเรื่องความฝันในคืนนั้น พอวันพฤหัสมาถึงซึ่งเป็นวันหยุดฉันไปสวนผลไม้ของมัรฮูมซัยยิดญะวาดกับเพื่อนๆ พวกเราเดินเล่นในสวนกันอยู่ซักพักและก็ถกเถียงปัญหาวิชาการกันด้วยจนกระทั่งถึงเวลาซุฮริ พวกเรารับประทานอาหารกลางวันกันที่นั่น หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ พวกเราก็นอนหลับกัน
ในช่วงนี้เองจู่ๆร่างกายฉันก็สั่นและไข้ขึ้นสูงซึ่งร้อนเหมือนไฟ ฉันรู้สึกว่าอาการแย่มาก จึงบอกกับเพื่อนของฉันว่าช่วยพาฉันไปส่งที่บ้านหน่อย พวกเขาจึงหารถและรีบพาฉันกลับเมืองกัรบะลาซึ่งเป็นบ้านพักของฉัน ในบ้านนั้นฉันไม่รู้สึกแล้วและฉันนอนซมอยู่บนเตียงอยู่ในสภาพที่ทุรนทุราย ในช่วงนี้เองที่ฉันนึกถึงความฝันในสามคืนก่อน ฉันรู้สึกได้ถึงความตายและเมื่อนึกถึงฝันนั้น ฉันจึงรู้สึกได้เลยว่าวาระสุดท้ายของฉันได้มาถึงแล้ว ทันใดนั้นฉันเห็นมีชายสองคนปรากฎขึ้นคนหนึ่งประกบข้างขวาอีกคนอยู่ข้างซ้ายและหันมองหน้ากันเองและพูดกันว่า “อะญัลของผู้ชายคนนี้มาถึงแล้ว เราต้องดึงวิญญาณของเขา”
 ในช่วงนี้เองฉันจึงตะวัซซุลหาอิมามฮุเซน(อ)ด้วยหัวใจที่อิคลาสและพูดว่า “โอ้ ฮุเซน มือฉันช่างว่างเปล่าเหลือเกิน ฉันยังไม่ได้ทำสิ่งใดเลยและยังไม่ได้เตรียมเสบียงให้กับตนเองเลย ด้วยสิทธิแห่งฟาฏิมะฮ์ซะฮ์รอ(ซ)มารดาของท่าน โปรดให้ชะฟาอัตแก่ฉันด้วยโดยให้พระองค์ยืดเวลาการตายของฉันไปอีกเพื่อให้ฉันได้เตรียมตัวสำหรับการเดินทางสู่อาคิรัต”
 เมื่อนั้นเองฉันเห็นบุรุษคนหนึ่งเข้ามาหาชายสองคนที่ต้องการดึงวิญญาณของฉัน และได้กล่าวกับพวกเขาว่า
“ซัยยิดุชชุฮะดากล่าวว่า เชคอับดุลกะรีม ได้ตะวัซซุลมายังเราและเราได้วอนขอชะฟาอัตจากพระองค์เพื่อให้ยืดอายุขัยของเขาออกไป พระองค์ได้ตอบรับการชะฟาอัตของเราแล้ว ดังนั้นอย่าได้ดึงวิญญาณของเขาเลย” ในเวลานั้นเองที่บุคคลทั้งสองได้มองกันและกล่าวกับบุคคลที่สามว่า ” ซัมอันวะฏออะตัน(น้อมรับคำสั่ง)”  ทันใดนั้นฉันได้เห็นบุคคลทั้งสองกับผู้ที่อิมามส่งมาขึ้นไปสู่ฟากฟ้า นี่คือบารากัตแห่งความเมตตาของเมาลาของฉัน อิมามฮุเซน(อ)”
การเล่าเรื่องนี้ต้องไม่ทำให้การศรัทธาต่อเรื่องชะฟาอัตของอิมาม(อ)เป็นตัวชักนำให้ละทิ้งวาญิบต่างๆและทำฮะราม เหมือนกับที่ชาวคริสเตียนเชื่อว่าเยซูถูกตรึงกางเขนก็เพื่อไถ่บาปให้แก่พวกเขา
ดังนั้น หากผู้ที่มีความรักต่ออิมามฮุเซน(อ)และอะซอดอรีให้แก่ท่านในค่ำต่างๆและวันอาชูรอ แต่ปล่อยให้นมาซต้องกอฎอหรือให้ความสำคัญกับอะซอดอรีก่อนการนมาซในต้นเวลา แล้วมาบอกทีหลังว่า “พวกเราจมอยู่กับบาปแต่เรามีฮุเซน”
นี่คือความคิดที่ผิดและย้อนแย้งกับปรัชญาแห่งการชะฟาอัต