ขอบข่ายของอิบาดะฮฺขึ้นอยู่กับความพึงพอใจของพระผู้เป็นเจ้า

การอิบาดะฮฺ ของมนุษย์ แม้ว่าจะมีรูปแบบที่แตกต่างกันออกไป ซึ่งความแตกต่างเหล่านั้นจะมีอยู่สิ่งหนึ่งคงที่และไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยนั้นคือ ความพึงพอใจของพระองค์ แม้ว่าในบางครั้ง กาลเวลา สถานที่ สังคม และบุคคล จะเป็นเงื่อนไขสำคัญในการกำหนดขอบข่าย เช่นเมื่อเดินทางไกล ไม่อนุญาตให้ถือศีลอด และต้องทำนมาซย่อ หมายถึง นมาซ ที่มี ๔ ระกะอัต ให้ทำแค่ ๒ ระกะอัต หรือในบางครั้งความป่วยไข้ จะเป็นตัวเปลี่ยนแปลงรูปแบบของอิบาดะฮฺเช่น ถ้าไม่สามารถโดนน้ำได้ให้ทำตะยำมุมแทน หรือไม่สามารถยืนปฏิบัตินมาซได้ให้นั่งปฏิบัติ ถ้านั่งไม่ได้ให้นอนปฏิบัติ ถ้านอนแล้วยังลำบากอยู่อีกให้ใช้สัญลักษณ์แทน เพราะไม่ว่าท่านจะใช้อริยาบทอย่างไร (ตามที่อิสลามบัญญัติไว้) ก็ถือว่าเป็นนมาซทั้งสิ้น โดยมีเป้าหมายในการปฏิบัติเพื่อแสวงหาความโปรดปราน ความใกล้ชิด และปฏิบัติไปตามบัญชาของพระองค์

อัล-กุรอานกล่าวว่า

“เจ้าจงดำรงนมาซเพื่อระลึกถึงข้า” (ซูเราะฮฺอัฏฏอฮา /๑๔)