บทกวีไว้อาลัยของอิมามชาฟิอี

 

تَأَوَّهَ قَلبي والفؤادُ كَئيبُ
وأُرِّق نَومي فالسُّهادُ عجيبُ
فمَنْ مُبلغٌ عنّي الحسينَ رسالةً
وإنْ كَرِهَتْها أنفسٌ وقلوبُ
ดวงใจข้าปวดร้าว, ฤทัยข้าเศร้าหมอง
รัตติกาลไม่อาจข่มตาหลับลงได้
มิตรเอยโปรดส่งสาส์นข้าสู่หุซัยน์
แม้ดวงจิตคนทั่วไปจะไร้ความยินดี

ذبيحٌ بلا جُرمٍ كأنَّ قميصَهُ   
صبيغٌ بماءِ الأُرْجُوانِ خضيبُ
فَلِلسَّيفِ إعوالٌ وللرُّمح رَنَّةٌ
وللخَيْلِ من بَعد الصَّهيلِ نحيبُ
ท่านถูกเชือดแม้นไร้บาปประหนึ่งว่า
น้ำอุรญุวานย้อมสีผ้าชะอุ่มสี
คมดาบร่ำไห้, ปลายหอกร้องระงมปฐพี
ฝูงอาชากรีดร้องลั่นธรณีด้วยอาลัย

تزلزلتِ الدُّنيا لآلِ محمّدٍ   
وكادتْ لهم صُمُّ الجبالِ تذوبُ
وغارتْ نجومٌ واقْشَعَرّت كواكبٌ
وهُتِّكَ أستارٌ وشُقَّ جيوبُ
โลกสั่นสะท้านอาลัยแด่อาลิมุศตอฟา
ขุนเขาแกร่งกล้าแทบจะแหลกสลาย
ดวงดาเรศดับแสงม้วยมลาย
เมื่อกระโจมถูกทำลายไร้ชิ้นดี

يُصلَّى على المبعوثِ من آلِ هاشمٍ   
ويُغزَى بنوه، إنّ ذا لَعجيبُ
لئنْ كان ذنبي حبُّ آلِ محمّدٍ   
فذلك ذنبٌ لستُ عنْه أتوبُ
พวกเขาประสาทพรแก่ศาสดาแห่งอาลิฮาชิม
แต่กลับสังหารลูกหลานท่าน, สิ่งนี้ประหลาดยิ่ง
หากรักที่ข้ามีต่ออาลิมุฮัมมัดเป็นราคิน
จากราคินนี้ข้าไม่มีวันกลับใจ

همُ شفعائي يومَ حشري ومَوْقِفي   
إذا ما بَدَتْ للنّاظرينَ خُطوبُ
พวกท่านคือผู้ช่วยเหลือข้าในวันฟื้นคืนชีพแลเป็น
ศรัทธาที่ข้ามีเมื่อภัยพิบัติอันยิ่งใหญ่ปรากฎแก่สายตา

 มุหัมมัด บินอิดรีส อัชชาฟิอี (ค.ศ. 767-820) นักปราชญ์มุสลิมในยุคอับบาสิยะฮ์ ผู้ก่อตั้งนิกายชาฟิอีที่มีมุสลิมหลายร้อยล้านคนทั่วโลกปฏิบัติตามในปัจจุบัน

บทความโดย อะบูซัยนับ