มุซีบัตของทารกน้อยวัย 6 เดือน นามอะลีอัสกัร อิบนิ ฮูเซน

อิมามฮูเซน(อ) ได้อุ้มอะลีอัสกัร ในขณะที่หิวน้ำ ซึ่งบางริวายัตบอกว่า อะลีอัสกัรดิ้นกระเสือกกระสนเหมือนปลาที่ดิ้นอยู่บนทราย

ลองจินตนาการดูว่าเด็กทารกวัย 6 เดือน ไม่ได้ดื่มนมและน้ำมาเกือบทั้งวัน กำลังอยู่ในสภาพดิ้นกระเสือกกระสนเสมือนปลาที่ขาดน้ำกำลังดิ้นอยู่บนทราย คิดดูสิว่าจะเป็นเช่นไร
กระนั้นก็ตามอิมามฮูเซน(อ) ก็อุ้มอะลีอัสกัรในสภาพนั้นไปให้เหล่าทรชนดู ด้วยการพูดในลักษณะเหมือนขอน้ำ แต่แท้จริงอิมามฮูเซน(อ) รู้อยู่แล้วว่า ไม่มีวันที่จะได้น้ำจากเหล่าทรชนเหล่านี้
ทว่าท่านอิมามฮูเซน(อ) ก็ยังไม่สิ้นความพยายาม โดยกล่าวว่า ถ้าเจ้าเป็นศัตรูกับฉัน ฉันยังพอเข้าใจ…ถ้าเจ้าตัดน้ำไม่ให้ฉันได้ดื่มกิน ฉันยังพอเข้าใจ…และถ้าเจ้าต้องการที่จะฆ่าฉัน ฉันยังพอเข้าใจ ฉันมีความอดทนเพียงพอต่อการทำสงครามและการอดน้ำ แต่เด็กน้อยวัย 6 เดือนคนนี้มีความผิดอันใด ทำไมเขาถึงต้องมาทุกข์ทรมานกับการขาดน้ำ

กระทั่งบริบทสุดท้าย อิมามฮูเซน(อ) ยังคงเตือนสติพวกเขาแต่เหล่าทรชนเหล่านั้นกลับก้มหน้ารับความชั่วช้าอย่างไม่สะทกสะท้าน
ต่อมา อุมัร อิบนิ ซะอฺด์(ลน.) รู้แล้วว่าถ้าปล่อยให้อิมามฮูเซน(อ)พูดต่อจะมีผลกระทบต่อกองทัพของมันและอาจเปลี่ยนสภาพจิตใจเหล่าทรชนบางคนของมันได้  เมื่อคิดดังนั้น อุมัร อิบนิ ซะอฺด์ ลน. จึงส่งสัญญาณไปยัง ‘ฮัรมาละฮ์’(ลน.)

ฮัรมาละฮ์ คือ ขุนพลธนู ที่แม่นที่สุดในฝ่ายทรชนแห่งกัรบาลาอฺ เขาไม่ใช่พลธนูธรรมดาแต่เป็นขุนพลธนูในการรบโดยครั้งนี้ ฮัรมาละฮ์ ได้เตรียมธนูพิเศษที่มีลักษณะหัวของธนูมีสามแฉกในดอกเดียวกัน และเท่าที่รู้มี 3 ดอกที่มันยิงไปในสงครามกัรบาลาอฺ ส่วนข้าศึกอื่นๆมันยิงด้วยธนูธรรมดา
รีวายัตบันทึกว่า ดอกที่หนึ่งมันยิงท่านอบัลฟัฏลฺอัลอับบาส และ ดอกที่สองมันยิงไปที่คอหอยของอะลีอัสกัร
ดอกที่สามมันยิงไปที่อิมามฮูเซน(อ.)
ลองจินตนาการธนูสามแฉก ที่มีลักษณะเรียงกันเป็นแนวระนาบถ้าเราเทียบกับเด็กอายุ 6 เดือน ธนูนั้นกว้างกว่าคอของเด็กอย่างแน่นอน ในริวายัตยังบอกอีกว่า ขณะที่ ฮัรมาละฮ์(ลน.)ยิงธนูสามแฉกพุ่งมายังคอของเด็กทารกเล็กๆในลักษณะ ‘ตัดคอ’ อีกริวายัตหนึ่งเขียนว่า
“مِنَ الاُذُنِ الیَ الاُذُنِ”
(มินัล อุซุนิน อิลาอุซุนิน)
ทะลุฝั่งของหูทั้งสองข้างของเด็กน้อย คือ ธนูทะลุจากหูซ้ายมายังหูขวาจากนั้นเลือดของอะลีอัสกัร ก็ได้หยดลงมา เมื่อท่านอิมามฮูเซน(อ) เห็นเช่นนั้นแน่นอนความมั่นคงและ “مُطْمَئِنَّةُ” ความสงบนิ่งของท่านยังอยู่
บริบทต่อมาอิมามฮูเซน(อ) ได้เอามือของท่านรองเลือดที่กำลังไหลออกมาจากคอหอยของ อะลีอัสกัรแล้วสาดขึ้นไปยังฟากฟ้า แล้วกล่าวยืนยันว่า
“ อัลลอฮุมมัชตัร…โอ้อัลลอฮ !! โปรดเป็นพยาน นี่คือ กรุบ่านอีกสิ่งหนึ่งของฉัน”
และอิมามฮูเซน(อ) ก็ได้อุ้มร่างที่ไร้วิญญาณของอะลี อัสกัรเดินกลับไปยังกระโจม(คัยมะฮ์)
ทว่าที่หน้ากระโจมนั้นมีท่านหญิงรูบ๊าบ(แม่ของอาลี อัสกัร) ยืนรอพร้อมรอยยิ้มทันทีที่ได้เห็นอิมามฮูเซน(อ) อุ้มลูกน้อยกลับมา เพราะท่านหญิงไม่ได้ยินเสียงร้องขอน้ำของอะลีอัสกัร
ด้วยเหตุนี้ท่านหญิงจึงกล่าวว่า อัลฮัมดุลิลลาฮ์ อะลีอัสกัร หลังจากได้ดื่มน้ำแล้วกลับมานอนหลับสนิทเลย
เมื่ออิมามฮูเซน(อ)เห็นผู้เป็นแม่รออยู่ที่หน้ากระโจม แต่เพื่อไม่ให้ท่านหญิงรูบ๊าบได้เห็นอะลีอัสกัรในสภาพนั้น ท่านจึงเลี่ยงแล้วเดินอ้อมไปด้านหลังของกระโจมและได้ใช้ดาบขุดหลุมเล็กๆ เพื่อทำการฝังอะลีอัสกัร ในแผ่นดินกัรบาลาอฺ
บริบทนี้ในรีวายัตบันทึกว่า สะเทือนใจเป็นอย่างมาก เพราะ อิมามฮูเซน(อ)เดินไปสามก้าว แล้วถอยมาสองก้าว เดินไปอีกสี่ก้าวแล้วถอยกลับมาอีกสองก้าว เป็นอยู่อย่างนี้หลายรอบ
ดังนั้น ด้วยกับท่านหญิงรูบ๊าบเห็นพฤติกรรมของท่านอิมามฮูเซน(อ) แปลกๆ จึงถามว่า ยาอบาอับดิลลาฮ์ ทำไมท่านดูลุกลี้ลุกรน ทำไมท่านเดินกลับไปกลับมา ซึ่งจริงๆแล้ว ท่านหญิงไม่เคยตั้งคำถามใดๆ ที่จะทำลายจิตใจของท่านอิมามฮูเซน(อ)
ทว่าเนื่องจาก ในตอนแรกท่านอิมามฮูเซน(อ) ตั้งใจอุ้ม อะลีอัสกัร เพื่อจะพาเข้าไปในกระโจม ซึ่งจังหวะนั้นท่านเห็นท่านหญิงรูบ๊าบยืนอยู่ อิมามฮูเซน(อ) จึงไม่กล้าเดินเข้ากระโจม(คัยมะฮ์ ) เพราะไม่อยากบอกภรรยาสุดที่รักว่าบัดนี้อะลีอัสกัรนั้นได้กลับไปหาท่านรอซูลุลลอฮ์(ศ็อลฯ) แล้ว

 لاحول ولاقوة الا بالله العلى العظيم

รำลึกมุซีบัตโดยซัยยิดสุไลมาน ฮูซัยนี