มะฟาติฮุลฮายาต หมายเลข 227

การกินและการดื่ม
ซุนนะฮ์ของศาสดาในการกินและการดื่ม
ท่านรอซูลุลลอฮ(ศ็อล) จะนั่งบนสำรับอาหารอย่างเรียบง่ายและนอบน้อม และท่านไม่เคยเรอออกมาเลย ท่านยังตอบรับคำเชิญของผู้อื่นไม่ว่าเขาจะเป็นเสรีชนหรือจะเป็นทาส แม้อาหารมื้อนั้นจะเป็นขาสัตว์หรือเครื่องในก็ตาม ท่านยอมรับการฮะดิยะฮ์ แม้ว่าจะเป็นเพียงนมไม่กี่อึด ท่านจะก็รับประทานมัน แต่ท่านจะไม่รับศอดาเกาะฮ์[1][2]

ตัวบท
[1] พณท่านฯ ขยายความว่า ขาและเครื่องในสัตว์ คือ อาหารที่ถูกมองว่าเป็นอาหาราคาถูกและเป็นส่วนที่ไม่มีค่า แม้แต่ในปัจจุบันอาหรับบางพื้นที่ก็มีมุมมองเช่นนั้น
[2] . إِذَا جَلَسَ عَلَی الطَّعَامِ جَلَسَ مُحَقَّراً وَ كَانَ یلْطَعُ أَصَابِعَهُ وَ لَمْ یتَجَشَّأْ قَطُّ وَ یجِیبُ دَعْوَةَ الْحُرِّ وَ الْعَبْدِ وَ لَوْ عَلَی ذِرَاعٍ أَوْ كُرَاعٍ وَ یقْبَلُ الْهَدِیةَ وَ لَوْ أَنَّهَا جُرْعَةُ لَبَنٍ وَ یأْكُلُهَا وَ لا یأْكُلُ الصَّدَقَة (مناقب آل ابی‌طالب ، ابن شهر آشوب، ج1، ص146؛ بحار الانوار، ج6، ص227).
อ้างอิง  مفاتیح الحیات ص 169.
ทุกวันกับมะฟาติฮุลฮะยาต
อยาตุลลอฮอัลอุซมา_ญะวาดี_ออมูลี