อิสลามกับประชาธิปไตย (ตอนที่ 37)

ในสังคมศาสนาตามความเข้าใจดั้งเดิม ผู้คนไม่มีบทบาทในอำนาจทั้งสามอย่างนั้นหรือ?
บางคนพูดว่า:
ในสังคมศาสนา ตามความเข้าใจดั้งเดิม ผู้คนไม่มีบทบาทในอำนาจนิติบัญญัติและอำนาจบริหาร และงานของพวกเขาเป็นเพียงการเชื่อฟังเท่านั้น และนี่คือรัฐบาลเผด็จการ
 เราขอตอบว่า: ประการแรก มุมมองแบบดั้งเดิมคืออะไร? ทุกประเพณีไม่ถูกต้องและทุกอย่างใหม่ถูกต้องหรือไม่? ประการที่สอง สังคมศาสนาและการปกครองทางศาสนาหมายความว่าอย่างไร? ประการที่สาม หากเราถือว่าการปกครองของศาสนทูตแห่งอัลลอฮ์(ซ็อลฯ) และอาลี มุรตะฎอ (อ.) เป็นการปกครองทางศาสนาและสังคมของพวกเขาเป็นสังคมศาสนา การปกครองของพวกเขาเป็นเผด็จการและถูกปฏิเสธในที่สุดหรือไม่? ประการที่สี่ ในการปกครองทางศาสนาที่แท้จริง ใครกันที่กระหายอำนาจ? ผู้ที่ต้องการให้ผู้คนพบความสุขที่แท้จริงในสังคมศาสนาและไม่ถูกดึงดูดด้วยความปรารถนาชั่วร้ายหรือใครกันแน่ ?! ประการที่ห้า นอกเหนือจากที่กล่าวมา หากมีจิตสำนึกและความเป็นธรรม สิ่งที่คนเหล่านี้ได้รับประสบการณ์ในการปกครองศาสนาไม่แตกต่างกับที่กล่าวมาอย่างนั้นหรือ! โดยพื้นฐานแล้วไม่ใช่เพราะกลิ่นหอมของเสรีภาพอันน่าหลงไหลที่ได้รับจากสังคมศาสนาหรอกหรือ จึงได้ตั้งข้อสงสัยเช่นนั้น?!
 ความจริงก็คือในสังคมศาสนา การนำไปปฏิบัติอยู่ในมือของประชาชนเอง แม้แต่แผนกต่างๆ ของฝ่ายบริหารและโดยพื้นฐานแล้วงานบริหารของระบบก็ถูกบริหารโดยคนในสังคมนั้น  ไม่ใช่ทวยเทพ(มะลาอิกะฮ์)ของพระเจ้า หรือคนต่างถิ่นและคนต่างชาติ!
 อัลกุรอานยังกล่าวถึงการปกครองและเรื่องสังคมไว้อย่างกว้างๆ เช่นกัน เช่น:
وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ
“พวกเจ้าจงตระเตรียมกำลังตามความสามารถ”
 لِيَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ
“เพื่อมนุษย์จะได้ยืนหยัดด้วยความเที่ยงธรรม”
 يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ
“โอ้บรรดาผู้ศรัทธาเอ๋ย!จงเชื่อฟังอัลลอฮ์และศาสนาทูตเถิด และจงเชื่อฟังผู้ปกครอง”
 การตัดสินก็ผ่านผู้เชี่ยวชาญของประชาชนเช่นกัน ทว่า ต้องขอบอกว่าการตัดสินและการนำไปปฏิบัติในสังคมอิสลามนั้นแตกต่างจากที่อื่น เนื่องจากสังคมอิสลามดำเนินไปในทิศทางของการได้รับความสุขที่แท้จริงและทำเพื่อให้พระเจ้าพอพระทัย และเป้าหมายคือการเข้าใกล้พระเจ้ามากขึ้น
 ในแง่ของกฎหมายและฝ่ายนิติบัญญัติ ดังที่ได้กล่าวไว้ ในกรณีที่อัลกุรอานและซุนนะฮ์มีคำวินิจฉัย(ฮุกุ่ม)ที่ชัดเจน ชาวมุสลิมก็จะยอมรับคำวินิจฉัยเหล่านั้นด้วยชีวิตจิตใจ และโดยพื้นฐานแล้ว การยอมรับอิสลามหมายถึงการยอมรับกฎหมายและคำสั่งเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม หากไม่มีข้อวินิจฉัย(ฮุกุ่ม)ที่ชัดเจนจากคัมภีร์และซุนนะฮ์ ก็หมายความว่าพระผู้ทรงกำหนดกฎหมาย(ชาเรี้ยะอ์)พึงพอใจอย่างเต็มที่กับกฎของสติปัญญาและวิถีประชา ในประเด็นนี้สามารถเพิ่มกฎและข้อบังคับปลีกย่อยบางประการที่ไม่มีในหนังสือและซุนนะฮ์
เช่น กฎและข้อบังคับในการขับรถ กฎข้อบังคับทางอากาศและทางทะเล การป้องกันชายแดนและกรณีต่างๆ ในลักษณะนี้ {กฎหมายระหว่างประเทศหรือระเบียบภายในของหน่วยการเมือง} ก็มีความจำเป็นเช่นกัน ซึ่งกำหนดโดยตัวแทนที่ได้รับเลือกจากประชาชน; ดังนั้นบทบาทของประชาชนจึงปรากฏให้เห็นในทุกที่ของรัฐบาลอิสลาม อย่างไรก็ตาม ประชาธิปไตยทางศาสนาก็เช่นกัน คือประชาชนมีบทบาทในอำนาจทั้งหมดตามแนวทางที่พระเจ้ากำหนดไว้สำหรับพวกเขา เช่นกัน ยอมรับผู้นำที่ถูกต้องตามกฎหมายด้วยการแต่งตั้งผู้เชี่ยวชาญ ประธานาธิบดี สมาชิกรัฐสภา ผู้แทนสภาเมืองและแม้แต่นายกเทศมนตรีจะได้รับเลือกโดยการแต่งตั้งสภา ทั้งหมดนี้เป็นส่วนหนึ่งของบทบาทของประชาชนในระบอบประชาธิปไตยที่แท้จริง
สิทธิของพลเมืองในระบบอิสลามถูกกำหนดตามศาสนามากน้อยเพียงใด?(ตอนต่อไป)