โองการที่ 116 ซูเราะฮ์อันนิซาอ์ 

บาปที่ไม่ได้รับการอภัยโทษ
إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَن يُشرَك بِهِ وَ يَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِك لِمَن يَشاءُ وَ مَن يُشرِك بِاللَّهِ فَقَدْ ضلَّ ضلَلا بَعِيداً(116)

ความหมาย

๑๑๖. แท้จริง อัลลอฮฺ ไม่ทรงอภัยการตั้งภาคีต่อพระองค์ แต่ (บาป) ที่เล็กกว่านั้น พระองค์ทรงอภัย แก่ผู้พระองค์ทรงประสงค์ (คู่ควรต่อการอภัย) และผู้ใดตั้งภาคีต่ออัลลอฮฺแล้ว แน่นอน เขาก็ได้หลงทางไปไกลโพ้น

คำอธิบาย การตั้งภาคีเที่ยบเที่ยมเป็นบาปที่ไม่ได้รับการอภัย

โองการกล่าวถึงเรืองราวของพวกสับปลับ และพวกตกศาสนา (มุรตัด) หมายถึง บุคคลที่กลับไปสู่การปฏิเสธพระเจ้าอีกครั้งหนึ่ง หลังจากยอมรับอิสลามแล้ว โองการยังได้กล่าวให้เห็นถึง ความสำคัญของการตั้งภาคีเที่ยบเที่ยมพระเจ้า อันเป็นบาปที่ไม่มีวันได้รับการอภัยเด็ดขาด และไม่มีบาปใดยิ่งไปกว่านี้

ตามความเป็นจริงบาปกรรม เปรียบเสมือนอาการป่วยไข้ทั้งหลาย ตราบที่อาการป่วยไข้ยังมิได้ทำร้ายรากฐานของร่างกาย ๆ ของเขายังคงสมบูรณ์แข็งแรงอยู่เหมือนเดิม เซลล์ที่เป็นหน่วยป้องกันเสมือนเป็นสิ่งไร้สาระ แต่ถ้าอาการป่วยไข้ได้เข้าโจมตีศูนย์กลางหลักของร่างกาย หมายถึงโจมตีไปที่มันสมอง แน่นอน ในไม่ช้าเขาจะกลายเป็นคนพิการไม่สามารถขยับเขยื้อนได้อีกต่อไป และความตายจะค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาหาเขา ดังนั้น การตั้งภาคีเที่ยบเที่ยมพระเจ้า เท่ากับเป็นการทำลายศูนย์กลางแห่งความรู้สึก อันได้แก่จิตวิญญาณให้หมดสภาพลง ความมืดมิดจะเกราะกุมที่หัวใจของเขา ซึ่งเขาไม่สามารถหวังการช่วยเหลืออื่นใดได้อีกต่อไป แต่ถ้าบุคคลนั้นให้ความเป็นเอกภาพของพระเจ้า เป็นแหล่งที่มาของความประเสริฐทั้งหลาย และการเคลื่อนไหว เขาย่อมมีความหวังต่อการอภัยในความผิด ฉะนั้น สิ่งที่ก่อความเสียหายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือ การตั้งภาคีเที่ยบเที่ยมพระเจ้า โองการอธิบายว่า เป็นความเสียหายที่ไม่อาจทดแทนได้