การแสวงบุญ(ซิยารัต)วันอัรบะอีน: ทำไมเราต้องเดินเท้าไป?

ในการเดินแสวงบุญ(ซิยารัต)วันอัรบะอีน ผู้คนจากทั่วโลกได้เห็นภาพอันน่าทึ่งฝูงชนหลายล้านคนเดินเท้าเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์หรือมากกว่านั้นเพื่อมุ่งหน้าสู่กัรบะลา (Karbala) ประเทศอิรัก สร้างความสนใจว่าอะไรคือพลังความเชื่อที่สามารถรวมใจผู้คนจากหลายเชื้อชาติ ศาสนา และประเทศ ให้เดินร่วมกันได้เช่นนี้ และผลที่ตามมาคือ การที่โลกเริ่มรู้จักและเข้าใจในแนวคิดและจิตวิญญาณของอิมามฮุเซน (อ.) มากยิ่งขึ้น
คำถามหนึ่งที่มักจะถูกหยิบยกขึ้นมาช่วงเทศกาลอัรบะอีนก็คือ:
"ในยุคนี้ที่มีพาหนะมากมาย เช่น รถยนต์ เครื่องบิน หรือรถไฟ แล้วทำไมเราต้องเดินเท้าไปแสวงบุญด้วย? การเดินทางเช่นนี้ไม่ทำให้ทรัพยากร เวลา และค่าใช้จ่ายของผู้จัดงาน เช่น บริการอาหารหรือที่พัก (เมากิบ) ถูกใช้อย่างสิ้นเปลืองหรือ?"
คำอธิบายและคำตอบก็คือมุมมองที่มองว่าการเดินทางแสวงบุญเป็นเพียง “เครื่องมือ” เพื่อไปถึงจุดหมายปลายทาง (คือการไปเยี่ยมสุสานอิมามฮุเซน) อาจไม่เข้าใจแก่นของพิธีกรรมนี้อย่างแท้จริง เพราะในความเป็นจริง การเดินเท้าเองคือ “เป้าหมาย” ส่วนหนึ่งของการแสวงบุญ ไม่ใช่เพียงวิธีการเท่านั้น
ในอดีตแม้จะมีสัตว์พาหนะอย่างม้าและอูฐ ผู้คนจำนวนมากก็ยังเลือกเดินเท้าไปแสวงบุญ เช่น ไปฮัจญ์ ซึ่งในคำบรรยายศาสนามีการกล่าวถึง “ผลบุญ” ของการเดินเท้าไว้อย่างชัดเจน แสดงให้เห็นว่าการเดินนี้มี “คุณค่าภายใน” ที่ไม่สามารถแทนที่ด้วยพาหนะได้
ผลกระทบต่อจิตใจจากการเดินทีละก้าวไปยังเป้าหมาย สร้าง ผลกระทบทางจิตวิญญาณต่อผู้แสวงบุญเอง เป็นการฝึกฝนและขัดเกลาจิตใจ ทำให้เกิดความถ่อมตน ความอดทน และการใคร่ครวญถึงเป้าหมายชีวิต ในคำสอนของอิมามซอดิก (อ.) ท่านกล่าวว่า
"ทุกย่างก้าวของผู้แสวงบุญจะลบล้างบาปหนึ่งอย่าง และเพิ่มผลบุญหนึ่งประการ"
ผลกระทบที่จะได้รับทางสังคมการเดินเท้าในวันอัรบะอีนยังเป็น สัญลักษณ์แห่งพลังรวมหมู่ และการแสดงออกทางความเชื่อในแนวทางของอิมามฮุเซน (อ.) และคำสอนของศาสนาอิสลามสายชีอะห์
ไม่เหมือนการใช้พาหนะ การเดินทางเป็นกลุ่มใหญ่ที่ใช้เวลาหลายวัน ทำให้ผู้คนทั่วโลกให้ความสนใจว่า “แนวคิดใด” ที่สามารถรวมผู้คนจำนวนมหาศาลให้เดินร่วมกันได้อย่างสงบสุขและสมัครใจ
ในหลายวัฒนธรรมทั่วโลกก็มีพิธีกรรมที่ผู้คนรวมตัวกันเดินทางเพื่อแสดงออกถึงความเชื่อ เช่นเดียวกันกับการเดินทางแสวงบุญในวันอัรบะอีน

บทสรุป: การเดินเท้าไปแสวงบุญในวันอัรบะอีนไม่ใช่เรื่องไร้เหตุผลหรือความล้าสมัย แต่เป็นการปฏิบัติที่มีทั้ง มิติส่วนตัว (การฝึกจิตใจ การสะสมบุญ) และ มิติสังคม (การแสดงออกถึงเอกภาพ ความศรัทธา และการเผยแพร่คำสอนของอิมามฮุเซน (อ.) สู่สากล)
จึงกล่าวได้ว่า การเดินเท้าในอัรบะอีน คือการแสวงบุญที่เต็มไปด้วยความหมาย ทั้งในโลกนี้และโลกหน้า

บทความโดย เชคยูซุฟ เพชรกาหรีม