เราจะระลึกถึงพระผู้เป็นเจ้าได้อย่างไร?

การระลึกถึงอัลลอฮ์ (ซิกรุลลอฮ์) และการนึกถึงพระผู้สร้างจักรวาลนั้นมีหลายระดับขั้น โดยระดับที่สูงสุด คือ การที่มนุษย์ตระหนักว่า ตนเองเป็นสิ่งมีอยู่ที่ต้องพึ่งพิงพระเจ้าโดยสิ้นเชิง ซึ่งหากไม่มีการยึดโยงกับพระองค์แล้ว แม้เพียงชั่วขณะเดียวก็ไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้เลย
การที่เรามนุษย์ หรือแม้แต่สรรพสิ่งทั้งหลายในจักรวาลนี้ ต้องพึ่งพิงต่อพระเจ้า เปรียบได้กับแสงของหลอดไฟที่ต้องพึ่งพาแหล่งพลังงาน — ทั้งในตอนเริ่มต้น และเพื่อให้แสงนั้นคงอยู่ต่อไปก็ยังต้องการพลังงานนั้นเสมอ
หากมนุษย์สามารถเข้าถึงระดับนี้ของการระลึกถึงพระเจ้า และไม่เผลอลืมเลือนจากสิ่งนี้เลยแล้วละก็  โดยไม่ต้องสงสัยเลยว่า เขาจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างลึกซึ้งในตนเอง เขาจะไม่พึ่งพิงสิ่งใด นอกจากพระเจ้า และจะไม่มีทางจมอยู่กับบาป เพราะบุคคลเช่นนี้ มองเห็นตนเองอยู่ในสายตาของพระเจ้าอยู่ตลอดเวลา เขารู้ว่าสิ่งที่ได้รับทั้งหมด รวมถึงการดำรงอยู่ของเขาเองนั้น ล้วนมาจากพระองค์ทั้งสิ้น
เป็นที่ชัดเจนว่า บุคคลที่มีความตระหนักรู้อย่างนี้ จะไม่ตกลงสู่การทำบาป เพราะบาปเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่มนุษย์หลงลืมพระเจ้า แต่คนที่ระลึกถึงพระองค์อยู่เสมอ จะไม่ทำบาปอีกเลย

ที่มา หนังสือ 110 สุนทรโวหารอิมามอะลี (อ.) เขียนโดย อยาตุลลอฮ์ มะการิม ชีรอซีย์
ถอดความโดย เชคญะมาลุดดีน ปาทาน